Τέλεια μαμά; Όχι ευχαριστώ!
Η δουλεία της μητέρας δεν είναι σε καμία περίπτωση εύκολη. Το να υπάρχουν στιγμές με έντονη συναισθηματική φόρτιση ή στιγμές απελπισίας και θυμού είναι κάτι πολύ φυσικό. Ας δούμε γιατί.
Διαχείριση συναισθημάτων όπως θυμός
Ο θυμός είναι ένα συναίσθημα που αναπτύσσεται πολύ νωρίς, μπορεί κανείς να τον δει σε πολύ μικρά παιδιά. Επίσης ο θυμός είναι ένα από τα συναισθήματα που αναστέλλονται και ελέγχονται από την κουλτούρα και τον πολιτισμό μας, σαν το να αισθάνεστε θυμό είναι ντροπή.
Η αιτία του θυμού έχει τη ρίζα της σε πολλούς παράγοντες, μεταξύ των οποίων ο κυριότερος είναι στην αντίληψη της απογοήτευσης, σωματικής και ψυχολογικής, καθώς και στην πρόθεσης σε κάποιον άλλον ότι θα βλάψει: θυμώνουμε πρωτίστως όταν γίνεται αισθητή η πρόθεση να μας ανατρέψουν την ευχαρίστηση ή την ευεξία. Αυτές οι εκτιμήσεις είναι πολύ σημαντικές από τη στιγμή που οι μητέρες συχνά αποδίδουν στο παιδί την πρόθεση και τη γνώση που στην πραγματικότητα δεν έχουν.
Ένα άλλο πράγμα που θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας είναι πως δεν είναι το ίδιο πράγμα το να σκεφτείς κάτι με το να το κάνεις. Για να γίνει πιο κατανοητό: ο φόβος πολλών θυμωμένων μαμάδων είναι μήπως και δεν διαχειριστούν σωστά τη δική τους συμπεριφορά και, αργά ή γρήγορα, προκαλέσουν βλάβη στο παιδί τους. Από αυτή τη σκέψη φυσικά προκύπτουν άγχος και ενοχή. Η σκέψη «Δεν αντέχω άλλο, θα ήθελα να εξαφανιστεί», δεν είναι το ίδιο με το να το κάνεις πραγματικά να εξαφανιστεί. Μια σκέψη δεν μπορεί να βλάψει κανέναν, και εκτελεί μια σημαντική λειτουργία (θυμός) και, στη συνέχεια, λειτουργεί ως βαλβίδα αποσυμπίεσης - διέξοδος.
Πρέπει λοιπόν να γίνει κατανοητό, ότι ακόμη και οι μητέρες έχουν το δικαίωμα να θυμώνουν και την ίδια στιγμή μπορεί να έχουν σκέψεις εχθρικές προς το παιδί τους.
Όταν χάνεις τα στηρίγματα
Ο θυμός είναι ένα συναίσθημα και ως εκ τούτου έχει μια ισχυρή σχεσιακή διάσταση. Έτσι, πριν από την ίδια συμπεριφορά μπορούμε να αντιδράσουμε με τρόπους αρκετά διαφορετικούς, ανάλογα με τη διάθεση που έχουμε εκείνη τη στιγμή ή ανάλογα με το επίπεδο του στρες στην οποία υποβαλλόμαστε εκείνη τη στιγμή. Η συναισθηματική απάντηση εξαρτάται από την ερμηνεία που δόθηκε στην κατάσταση και άλλες μεταβλητές σε μεγάλο βαθμό όπως:
- Πρακτικές ανησυχίες (εργασία, έγγαμο βίο, οικογένειες προέλευσης κλπ)
- Σωματική εξάντληση
- Ανάγκη να επαναφορτίσετε τις μπαταρίες σας
- Η αρνητικότητα και η ανασφάλεια απέναντι γονεϊκό ρόλο
- Ο φόβος της αποτυχίας και ισχυρή αίσθηση ανεπάρκειας
- Η ηλικία ή δύσκολη περίοδος που βιώνει το παιδί
Η οργή που έρχεται από το παρελθόν
Αν σταματήσουμε να ακούσουμε το θυμό μας, συχνά συνειδητοποιούμε ότι συχνά δεν προέρχεται από την τρέχουσα κατάσταση, αλλά βασίζεται σε παλαιότερα συναισθήματα, τα οποία αποτελούν μέρος της ιστορίας μας ως γυναίκα και κόρη. Υπάρχει θυμός που σχετίζεται με το πώς νιώθαμε όταν ήμασταν παιδιά, που είναι ακόμα μέσα μας, και ξύπνησε από ορισμένες καταστάσεις όπως αυτή. Για παράδειγμα, αν αισθανθήκατε ότι δεν αγαπηθήκατε πολύ ως παιδιά, είναι μια κατάσταση που μπορεί να έχει αντίκτυπο ακόμη και σήμερα. Ως ενήλικας, «το παιδί που δεν αγαπήθηκε αρκετά», εάν δεν είχε επεξεργαστεί και αποδεχθεί το δικό του βίωμα αγωνίας και βαθιάς οδύνης, προβάλει στην τρέχουσα σχέση τις ανάγκες και τις προσδοκίες που σχετίζονται με τη δική του ιστορία. Ακριβώς για το λόγο αυτό είναι πολύ σημαντικό για τις μητέρες και, γενικότερα, στους γονείς, για να επιστρέψει στη δική τους ιστορία και τη διακρίνουν αυτό που ανήκει σε αυτή τη σχέση (μητέρα / παιδί) και αυτό που αντικατοπτρίζεται από παλιές ανάγκες που δεν έχουν γίνει αποδεκτές.
Πώς να βοηθήσεις να κατανοήσει το θυμό σου το παιδί
Ξεκινώντας από την υπόθεση ότι το να αρνηθούμε το θυμό μας ισοδυναμεί με το να κρύψουμε ένα μέρος του εαυτού μας, ο εκπαιδευτικός στόχος θα πρέπει οπωσδήποτε να μεριμνά για να αναγνωρίσει, να αποδεχθεί και να τροποποιήσει την επιθετικότητά μας μετατρέποντας την από καταστροφική δύναμη σε εποικοδομητική ισχύ. Καλό λοιπόν είναι, να μάθουν οι μαμάδες, πως να εκφράσουν το θυμό κατά τρόπο κατάλληλο για την συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών τους: ας μιλήσουμε, ας δώσουμε ένα νόημα, ας εκφράσουμε την απογοήτευσή και τη δυσαρέσκεια μας, με λόγια και χειρονομίες, αφήνοντας στο παιδί περιθώριο να κατανοήσει γιατί είμαστε θυμωμένοι και ταυτόχρονα να το καθησυχάσουμε ότι το αγαπάμε έτσι κι αλλιώς, και ότι ο θυμός, όπως και κάθε άλλο συναίσθημα, περνάει.
Τέλεια μάμα; Όχι ευχαριστώ!
Τα να είσαι μάμα δεν σημαίνει να είσαι τέλεια, αντιθέτως. Δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος για μια να είναι «η σωστή», αλλά αμέτρητοι τρόποι που μπορούν όλοι να είναι εξίσου αποτελεσματικοί. Το σημαντικό πράγμα είναι να μην χάσουμε από τα μάτια μας το παιδί που έχουμε μπροστά μας, τόσο μοναδικό και ιδιαίτερο, που δεν μοιάζει με κανένα άλλο παιδί. Η ίδια λύση μπορεί να είναι μια χαρά για ένα παιδί, αλλά δεν σημαίνει ότι ισχύει επίσης για τον αδελφός ή την αδελφή του.
Είναι χρήσιμο να μάθουμε να δεχόμαστε ένα μερίδιο της ανασφάλειας και να τη διατυπώνουμε εποικοδομητικά: μια μητέρα πολύ ανασφαλής σχετικά με το ρόλο της, η οποία ποτέ δεν αισθάνεται επαρκής, σίγουρα θα μεταδώσει αυτή την ανασφάλεια στο παιδί. Μια καλή μητέρα αμφισβητεί, αναρωτιέται, προβληματίζεται και σκέφτεται γι αυτό που κάνει και γιατί το κάνει, χωρίς να αφήνει τίποτα στην τύχη.
Επικοινωνήστε μαζί μας μέσω: