Ψυχαναλυτική - ψυχοδυναμική

Ψυχοδυναμική - ψυχαναλυτική. Ο ιδρυτής της Σίγκμουντ Φρόιντ την περιέγραψε ως ένα επιστημονικό κλάδο που μελετά τη φυσιολογική και παθολογική ψυχική λειτουργία και χρησιμοποιεί αυτή τη διερεύνηση για να αντιμετωπίσει τις ψυχικές διαταραχές.

Οι θεμελιώδης έννοιες της είναι η μεταβίβαση και η αντιμεταβίβαση. Η πρώτη έχει να κάνει με την ενεργοποίηση των παιδικών ασυνείδητων συγκρούσεων και πρότυπων σχέσεων του ασθενούς που μεταφέρονται στην θεραπευτική σχέση (από τον αναλυόμενο προς τον αναλυτή). Η δεύτερη αφορά την συναισθηματική αντίδραση του αναλυτή προς τη μεταβίβαση και πως αυτή περνά από τoν αναλυτή στον αναλυόμενο. Η ουδετερότητα του αναλυτή είναι απαραίτητη ώστε να είναι ικανός να συναισθάνεται τον ασθενή κρατώντας παράλληλα απόσταση, χωρίς να γίνεται επικριτικός ή καθοδηγητικός.

Ο σκοπός της επεκτείνεται πέρα από την θεραπεία του συμπτώματος γι’ αυτό και ως διαδικασία είναι μακρόχρονη και περιλαμβάνει 3 βασικά στοιχεία :

  1.  χρονικός παράγοντας και φάσεις της θεραπείας
  2. τη μείωση των εσωτερικών αναστολών και την ανάπτυξη στοχαστικής λειτουργίας στον ασθενή
  3. την εκτύλιξη της μεταβίβασης του αναλυόμενου στον αναλυτή και την αντιμεταβιβαστική αντίδραση του αναλυτή προς τον αναλυόμενο.

Στην ψυχαναλυτική θεωρία στηριζονται και οι ψυχοδυναμικές παρεμβάσεις που διαρκούν πολύ λιγότερο (μερικούς μήνες συνήθως) και εστιάζουν στην επεξεργασία της "κρίσης" που πυροδοτήθηκε από ψυχοπιεστικά γεγονότα στη ζωή κάποιου ανθρώπου.