Πόσο ωφέλιμη είναι η κοινή επιμέλεια για το παιδί
Η έννοια της οικογένειας έχει διαφορετική σημασία για τον καθένα μας. Πόσο μάλλον περισσότερο όταν ερχόμαστε να διαπραγματευτούμε την σύστασή της ακόμη και την στέγασή της μετά από ένα ισχυρό ρήγμα όπως είναι ένα διαζύγιο.
Αρκετές φορές, μετά από μια απόφαση διαζυγίου, προσπαθούμε μέσα από ένα ωκεανό από ανάμικτα συναισθήματα ,να βρούμε μια νέα φόρμουλα τόσο για τους γονείς, όσο και για τα παιδιά, που θα λειτουργήσει στη νέα πραγματικότητα. Έτσι αναζητείτε αρχικά μια λύση για το τι θα ήταν καλύτερο για τα παιδιά ,με ποιόν γονιό χρειάζεται να μείνουν, ποιος από τους δύο και για ποιες αρμοδιότητες θα έχει την κύρια επιμέλεια και τόσα άλλα.
Άλλες φορές τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια να εφαρμόζεται η κοινή επιμέλεια και από τις δύο πλευρές. Αν και ακούγοντάς το θεωρούμε ότι πιθανά θα υπάρχει μια καλύτερη συνεννόηση ανάμεσα στους γονείς για να πάρουν μια τέτοια κοινή απόφαση, δεν λείπουν οι φορές που μια συμμετρική σύγκρουση συνεχίζεται μέσω αυτής της απόφασης και φτάνουμε στο απόλυτο μοίρασμα της καθημερινότητας της οικογένειας, του σπιτιού και των παιδιών.
Η αρχική ίσως σκέψη πολλών γονιών είναι τα ίσα δικαιώματα που έχει τόσο η μητέρα όσο και ο πατέρας στο μεγάλωμα των παιδιών και πως με αυτό τον τρόπο τα διασφαλίζει. Ακόμη υπάρχει και η φωνή στον καθένα από τους γονιούς που θέλει να έχει το μεγαλύτερο δυνατό χρόνο με τα παιδιά του και έτσι το 50-50 ησυχάζει πιθανά όλους.
Υπάρχει ακόμη και ένα μέρος των γονιών, κυρίως πατεράδων, που νιώθουν ότι έχοντας την επιμέλεια ο ένας γονιός είναι μια συνθήκη που σταδιακά θα οδηγήσει τα παιδιά να χάνουν την επαφή με τον άλλο γονιό μετά το χωρισμό.
Όμως, η ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών κάθε οικογένειας πλαισιώνεται και από το χώρο του σπιτιού, την καθημερινότητα της ,την σταθερότητα του πλαισίου και από τις σχέσεις των μελών μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Έτσι η κάθε αλλαγή καλό θα ήταν να γίνεται μέσα από διάλογο των μελών της και αφού σκεφτούμε σοβαρά τις επιπτώσεις αυτών των αλλαγών στην καθημερινότητα μας. ¨Όλα χρειάζονται να είναι ξεκάθαρα από την αρχή, όπως που θα είναι η καθημερινότητα των παιδιών ,το δωμάτιο τους, το σχολείο τους γιατί θεωρούν οι γονείς ότι θα είναι καλύτερα έτσι. Επίσης η κάθε αλλαγή να έρχεται ομαλά. Οι πολλές και συνεχόμενες εναλλαγές μπερδεύουν και ίσως ενοχοποιούν τόσο τα παιδιά όσο και τους διαζευγμένους γονείς για την δυσφορία και την κούραση που φέρνουν σε όλους.
Υπάρχουν μελέτες ,ακόμη πολύ λίγες ωστόσο, που θεωρούν ότι τα παιδιά που ζουν με αυθεντική (δηλαδή με ίση κατανομή του χρόνου) κοινής επιμέλεια / φροντίδας ανέφεραν υψηλότερα επίπεδα ικανοποίησης από τη ζωή από ό,τι οποιαδήποτε άλλη ρύθμιση για χωρισμένες οικογένειες.( Μόνο το ένα τέταρτο από αυτά κατατάσσουν τον εαυτό τους σε επίπεδο κάτω από αυτό των παιδιών των άθικτων οικογενειών).
Ωστόσο αυτές οι έρευνες συνηγορούν στο γεγονός ότι πρωταρχικά , τα παιδιά σε κοινή επιμέλεια / φροντίδα ήταν παιδιά ζευγαριών χαμηλών συγκρούσεων, όπου οι γονείς μετά το διαζύγιο είχαν καλή επικοινωνία μεταξύ τους.
Με τον τρόπο τονίζεται ότι η κοινή επιμέλεια είναι ένα ακόμη μέσο το οποίο οι γονείς αλλά και όλη η οικογένεια θα το διαμορφώσει έτσι ώστε να εξυπηρετήσει την ομαλή προσαρμογή στα νέα δεδομένα που ακολουθούν ένα διαζύγιο. Διαφορετικά πιθανά να γίνει ένα ακόμη πεδίο ανταγωνισμού και αντιπαράθεσης του γονικού ζεύγους και μπορεί να οδηγήσει σε παθολογικές διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των μελών μιας οικογένειας.
Η καλή επικοινωνία μεταξύ των διαζευγμένων γονιών, η επεξεργασία των συναισθημάτων μας ,έτσι ώστε να μην μπερδεύουν τις αποφάσεις μας μετά από ένα διαζύγιο κυρίως όσον αφορά τα παιδιά , και η συνειδητοποίηση ότι για μια ομαλή ανάπτυξη του παιδιού χρειάζονται και οι δύο γονείς, καθορίζουν καλύτερα και ομαλότερα την εξέλιξη οποιασδήποτε απόφασης και μορφής επιμέλειας μετά από ένα διαζυγίου.