Όταν τα παιδιά χάνουν αναγκαστικά το σχολείο και τους φίλους τους μετά το διαζύγιο
Ίσως η μεγαλύτερη επεξεργασία στη ζωή μας γίνεται όταν ερχόμαστε σε επαφή με μεγάλες αλλαγές οι οποίες περικλείουν αναγκαστικές απώλειες και συνοδεύονται από αίσθημα ματαίωσης .
Απώλειες και ματαιώσεις λοιπόν, από όλα τα μέλη της οικογένειας, αγκαλιάζουν και τη δύσκολη απόφαση του διαζυγίου .Τόσο δύσκολη που αρκετές φορές ακολουθούν όχι μόνο απλές αλλαγές στην καθημερινότητα των παιδιών ,αλλά και μεγάλες ανατροπές. Όπως να χτίσεις από την αρχή ένα νέο τρόπο ζωής ,με μετακομίσεις μετακινήσεις ,μιας προσπάθειας νέας ,σε ένα καινούργιο τόπο, χώρο ακόμη και σχολείου για τα παιδιά.
Αν σκεφτούμε πόσο δύσκολο είναι για εμάς τους ενήλικες να τροποποιήσουμε στο ελάχιστο ρουτίνες , καθημερινές συναντήσεις, ή ακόμη πιο τρομακτικό ,να αλλάξουμε παρέες ,μπορούμε ίσως και να φανταστούμε το αίσθημα φόβου που κυριαρχεί σε ένα παιδί όταν του ανακοινώνεται μια αναγκαστική μετακόμιση με αλλαγή σχολείου. Ένα παιδί που στο άκουσμα του καινούργιου σχολείου, μπορεί να νιώθει ότι χάνει την ισορροπία του ,την υποστήριξη από τους φίλους του και επίσης ότι θα πρέπει για μία ακόμη φορά να προσαρμοστεί σε μια νέα ομάδα συνομηλίκων χωρίς ακόμα να έχει επεξεργαστεί όλες τις απώλειες που επιφέρει μια τέτοια αλλαγή.
Καλό θα ήταν εμείς οι γονείς αρχικά να αντέξουμε τις όποιες αντιδράσεις του παιδιού και να του δώσουμε χρόνο να «πενθήσει» την προιγούμενη κατάστασή του. Αφήστε το να σας δείξει όλα τα συναισθήματα θυμού, λύπης, ίσως και απόγνωσης που μπορεί να το συνοδεύουν. Ακόμα και η επιμονή ότι ψάχνει να βρει τρόπους επικοινωνίας με το παλιό του περιβάλλον και τους εκεί φίλους του είναι κάτι που δεν χρειάζεται να μας τρομάζει. Είναι μία ακόμη προσπάθεια που κάνουν όλοι οι άνθρωποι ακόμη και τα παιδιά να συνδέσουν τα γεγονότα της ζωής τους έτσι ώστε να τα επεξεργαστούν πιο εύκολα.
Πολλές φορές επειδή ο κάθε γονέας δεν θέλει φυσικά να βλέπει το παιδί του σε δύσκολη ψυχολογική κατάσταση, προσπαθεί να ωραιοποιήσει τη νέα αρχή, κάνοντας το παιδί «να ξεχαστεί», να μην σκέφτεται το παρελθόν, το παλιό του σχολείο, και πιέζοντας καμιά φορά την ένταξη του στο καινούργιο περιβάλλον. Ξεχνάμε λοιπόν ,ότι ακόμη και αυτός ο μικρός άνθρωπος χρειάζεται χρόνο για να ανασυνταχθεί ψυχικά.
Αφήστε το παιδί να σας μιλήσει και να σας οδηγήσει στο τι προσδοκίες έχει από το νέο του σχολείο, τι δυσκολίες συναντάει καθημερινά, πως βλέπει τους συνομήλικους του, ακόμη και το τι περιμένει τελικά από εσάς ,το γονιό του, για υποστήριξη. Ίσως να χρειάζεται να συζητήσετε και με τους εκπαιδευτικούς του νέου σχολείου να βοηθήσουν και αυτοί από την μεριά τους. Ακόμη και οι επαφές σε τόπους ψυχαγωγίας με οικογενειακούς φίλους, ή και η ένταξη του σε μια ομάδα εξωσχολικού ενδιαφέροντος με άλλα παιδιά της ίδιας ηλικίας μπορεί να βοηθήσει.
Ας θυμόμαστε αυτές τις στιγμές ότι το υποστηρικτικό πλαίσιο του κάθε παιδιού είναι ο γονιός του πάντα και μετά το σχολικό ,και κοινωνικό πλαίσιο. Έτσι όσο πιο ομαλή και καλή είναι η δική μας προσαρμογή, του γονέα , στη νέα πραγματικότητα τόσο και το παιδί μας θα νιώσει πιο δυνατό να αντεπεξέλθει στα καινούργια δεδομένα της νέας του ζωής.