Καρέκλα της σκέψης: Επιτρέπεται ή όχι;

Πολλές φορές στις μέρες μας ακούμε την έκφραση τόσο από γονείς όσο και από εκπαιδευτικούς , δεν καθόταν καλά, δεν άκουγε και  « τον /την έβαλα στην καρέκλα της σκέψης». Είναι τόσο συχνός πλέον αυτός ο τρόπος  προσπάθειας  για να νουθετήσουμε ένα ζωηρό παιδί για την άσχημη συμπεριφορά του τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολικό περιβάλλον ,κυρίως στην προσχολική ηλικία.

     Όμως πολύ λίγο εμείς οι ενήλικες έχουμε αναρωτηθεί τι ακριβώς περιμένουμε από ένα παιδί να σκεφτεί για μια πράξη του όταν κάθεται σε αυτή τη τόσο διάσημη πλέον καρέκλα. Καθώς επίσης μήπως και  με αυτό τον τρόπο μπορεί και να μπερδεύουμε το παιδί μας, μαθαίνοντάς του ότι  η σκέψη συνδυάζεται με τη τιμωρία.

      Πραγματικά δεν είναι λίγες οι φορές που σαν γονείς ,ή ακόμα και ως εκπαιδευτικοί ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον τρόπο που χρειάζεται να βρούμε για να βάλουμε τα όρια σε ένα παιδί το οποίο μας δυσκολεύει με την ανάρμοστη συμπεριφορά του. Έτσι ψάχνουμε γρήγορους και εύκολους τρόπους κυρίως συμπεριφορικούς , στους οποίους ευελπιστούμε ότι το παιδί θα υπακούσει τελικά και δεν θα  ξανακάνει τα ίδια.

     Όμως οι ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές δεν είναι δράση αντίδραση μόνο και δεν λειτουργούν γραμμικά. Κάθε συμπεριφορά γεννιέται από ανάγκες ψυχικές και αν δεν μπορούμε να δούμε τι μπορεί να σημαίνει αυτή η ακατάλληλη συμπεριφορά σε ένα παιδί, για να το βοηθήσουμε ανάλογα και ολικά ,όσες μα όσες τιμωρίες και αν εφαρμόσουμε δεν θα καταφέρουμε να οδηγήσουμε  το παιδί ώστε να οργανωθεί και να επεξεργαστεί γεγονότα και καταστάσεις, να καταλάβει και το ίδιο τελικά τι μπορεί να του συμβαίνει.

      Χρειάζεται εμείς πρώτοι ως ενήλικες να  μιλήσουμε με το παιδί ,να επεξεργαστούμε μαζί του τόσο τη σκέψη του όσο και τα συναισθήματα του για τις πράξη του. Διαφορετικά ίσως τελικά μείνει μέσα στις μπερδεμένες χωρίς συναισθηματικά επενδυμένες σκέψεις του και να έχουμε αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που πιστεύουμε.

    Δεν είναι λίγοι οι μικροί μας, αγόρια και κορίτσια, που νιώθουν τόσο τιμωρητικά την καρέκλα της σκέψης ,που δεν αφήνουν ούτε τους ενήλικες να καθίσουν έπειτα σε αυτή.  Είναι πολύ διαφορετικό να καθίσουμε μαζί με το παιδί και να σκεφτούμε μαζί του συζητώντας τι σημαίνει η συμπεριφορά του. Και είναι αλλιώς απλά να του υποδείξουμε ένα χώρο, μια καρέκλα και να του δώσουμε μια απλή εντολή ,΄σκέψου΄.

    Αρκετές  φορές, θεραπευτές και γονείς χαμογελούν στο άκουσμα ,της καρέκλας της σκέψης, θεωρώντας ότι δεν έχει εφαρμογή , αλλά υπάρχουν πολλοί  που επιμένουν να την χρησιμοποιούν γιατί κάπου το άκουσαν ή και το είδαν να εφαρμόζεται ως παράδειγμα σε τηλεοπτικές σειρές.

Ίσως θα χρειαζόταν ο κάθε ενήλικας πριν τη χρησιμοποιήσει σε παιδιά ,να σκεφτεί ,να αισθανθεί και να παραδεχτεί, πόσο τελικά η καρέκλα αυτή, μπορεί να αφήνει χώρο για να τοποθετήσουμε τις δικές μας αδυναμίες, ανάγκες, αυτοτιμωρίες πάνω της. Όλα αυτά τελικά  ίσως είναι που μας δυσκολεύουν τόσο μα τόσο πολύ και δεν μας αφήνουν να οριοθετήσουμε τους μικρούς αυτούς ανθρώπους, τα παιδιά μας, και με άλλους τρόπους πιο όμορφους, όταν αρχίζουν να  ανακαλύπτουν  τον κόσμο.